In a field experiment (2009–2011), winter rapeseed was grown in monoculture under three production systems differing with respect to N and S fertilization, disease and pest control: low-cost (extensive), standard and intensive. Rapeseed varieties California, Castilla and Nelson were grown in the first two years of the study, and cultivars Casoar, Artoga and Nelson were grown in the third year. The severity of sclerotinia rot (Sclerotinia sclerotiorum), verticillium wilt (Verticillium spp.), dry rot on oilseed rape (Phoma lingam), grey mould (Botrytis cinerea) and dark pod spot (Alternaria spp.) was assessed twice during the growing season. The symptoms of grey rot and sclerotinia rot were recorded most frequently on winter rapeseed, in particular in the last two years of the experiment, characterized by heavy rainfall. The severity of the remaining diseases was lower. In the first two years, production intensification was accompanied by increasing rates of infections caused by pathogens. In the last year, the disease severity on winter rapeseed was similar in all three production systems, and more acute symptoms of infection caused by Phoma lingam and S. sclerotiorum were observed only on plants grown under low-cost technology. Rapeseed cultivar Nelson was found to be the healthiest one.

Rzepak ozimy uprawiano w doświadczeniu polowym (2009–2011), w monokulturze, z zastosowaniem trzech rodzajów technologii (różnice w nawożeniu N i S oraz w ochronie przed agrofagami): oszczędnej, normalnej i intensywnej. W pierwszych dwóch latach trwania doświadczenia uprawiano odmiany: California, Castilla i Nelson, w trzecim roku – Casoar, Artoga i Nelson. W okresie wegetacji dwukrotnie oceniano nasilenie: zgnilizny twardzikowej (Sclerotinia sclerotiorum), werticiliozy (Verticillium spp.), suchej zgnilizny kapustnych (Phoma lingam), szarej pleśni (Botrytis cinerea) i czerni krzyżowych (Alternaria spp.). Na roślinach rzepaku ozimego najczęściej identyfikowano objawy szarej pleśni i zgnilizny twardzikowej, zwłaszcza w ostatnich dwóch latach badań, obfitujących w opady. W mniejszym nasileniu wystąpiły pozostałe choroby. W pierwszych dwóch latach badań wraz ze wzrostem intensyfikacji produkcji, stwierdzono nasilanie się objawów infekcji powodowanych przez patogeny. W ostatnim roku, nasilenie chorób rzepaku ozimego w trzech technologiach uprawy kształtowało się na zbliżonym poziomie, tylko silniejsze objawy porażenia przez P. lingam i S. sclerotiorum zaobserwowano na roślinach uprawianych w technologii oszczędnej. Odmiana Nelson okazała się najzdrowszą.